शब्दातीत असा हा अनुभव ...
म्हंटले तर पूर्ण बांधलेले आणि म्हंटले तर अगदीच पाश रहित ..
म्हंटले तर जमिनी पासून सुद्धा तुटलेले आणि म्हंटले तर संपूर्ण परस्वाधीन ...
धडधडत्या अवस्थेतच हळुवार पणे "नसलेली" पायरी उतरताना मनात नक्की काय चाललंय हे नाहीच सांगता येणार
किव्हा मग हेच ते खरेखुरे रिक्कामे मन..
त्या खेळण्यातल्या विमानासारख्या दिसणाऱ्या विमानात बसण्यापासून ते आपल्या diver trainer बरोबर खरेखुरे हवेत झेपावे पर्यंत वाटणारी भीती ती भीती..
त्यापुढे मात्र सगळा अनुभव अतिशय सुंदर होता ...
आमचा पुराणिक मस्करीत म्हंटलाही होता मला उडी मारण्या पूर्वी.. आपला आयुष्याकडे पाहण्याचा दृष्टीकोन बदलून जाईल बर्र का sky diving नंतर ...
फारसं defined आयुष्य न जगणाऱ्या मला आयुष्य नि त्याकडचा दृष्टीकोन यातले गणित वगैरे नाही झेपत ...
पण हो ... भीती .. अस्थिरता आणि त्यापुढची भीती आणि त्याही पुढची मन सुन्न करणारी अस्थिरता काय असू शकेल याची झलक नक्कीच मिळाली...
पहिल्या श्वासापासून उबदार दुलयीत गेलेले सगळे दिवस आणि मग हे असे त्याबाहेरचे काहीच क्षण ..
२३-३० सेकंदात parachute पूर्ण मोकळे केले जाते आणि मग आपण अगदी घट्ट बांधलेलो आहोत हे जाणवते ..
तेव्हा हवेत खात असलेल्या गटांगळ्या अचानक थांबताना आपण सूर्याकडे झेपावतोय कि तोच अगदी जवळ येतोय असे वाटते आणि एकदम भानावर येतो अरे आपण!
आणि हो त्यां मध्ये बसणारा तो एक जर्क... तो क्षण पकडता यायला हवा ... rather तो येतो ... आणि मग एकदम जाणवते ..चाललोय आपण आपल्या जमिनीशी परत...
आयुष्यात सगळ्यात जास्त granted धरलेली .. आपली जमीन...
समज आल्या नंतर सतत "पुढची" पायरी ठरवता ठरवता खरच आपण थकलेलो असतो हे लक्षात येते राव अशावेळी ....
त्यामुळे कदाचित हे थरथरते उतरते पाउल एकदम refreshing असते ...
